Υπάρχουν πολλοί τίτλοι που δημιουργούν ορισμένες προσδοκίες όταν τους βλέπουμε για πρώτη φορά. Λίγο το gameplay, λίγο το οπτικό κομμάτι, λίγο η ιστορία, είναι αρκετές και συναρπαστικές οι πληροφορίες που επεξεργαζόμαστε όταν μας παρουσιάζεται κάτι νέο. Μια τέτοια περίπτωση, ήταν και το Atomic Heart, που πρόκειται για τον πρώτο μεγάλο τίτλο της Mundfish, ενός ρωσικού στούντιο ανάπτυξης, το οποίο εδρεύει στην Κύπρο.
Από την πρώτη στιγμή που είδαμε το Atomic Heart, υπήρξε ένας ενθουσιασμός. Μια περιέργεια, ένα ενδιαφέρον, το οποίο αν μη τι άλλο προήλθε από το setting του και την ατμόσφαιρά του. Μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει αρκετά σε τίτλους όπως τα BioShock, η οποία συνοδεύεται και από την μουσική του εξαιρετικά ταλαντούχου Mick Gordon (γνωστός για την μουσική επένδυση των τελευταίων παιχνιδιών DOOM).
Τα γεγονότα του Atomic Heart διαδραματίζονται δέκα χρόνια μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου (1955), σε έναν εναλλακτικό κόσμο. Εκεί, θα βρεθούμε σε μια μυστική στρατιωτική βάση, όπου κατασκευάζονται ρομπότ, υπό την επίβλεψη ενός επιστήμονα ονόματι Dmitry Sechenov. Ο άνθρωπος αυτός, αφού δημιούργησε μια νέα ειδική ουσία και ένα νευρωνικό δίκτυο, θα κυκλοφορούσε στον κόσμο μια «συσκευή σκέψης», με την οποία οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ελέγχουν τα ρομπότ με το μυαλό τους. Παρόλα αυτά, λίγο πριν την κυκλοφορία του, τα πράγματα θα πάνε στραβά και τα ρομπότ θα γίνουν επιθετικά, σκοτώνοντας όλους τους ανθρώπους στο διάβα τους.
Εμείς τώρα, θα αναλάβουμε τον ρόλο του Major P-3, ενός επίλεκτου στρατιώτη με ένα παρελθόν γεμάτο μυστήριο και μια προσωπικότητα με πολλά προβλήματα. Σκοπός μας, να επαναφέρουμε την λειτουργία του project στην αρχική του μορφή. Όσο απλό κι αν ακούγεται όμως, τόσο δύσκολο είναι στην πράξη, καθώς τα πράγματα θα αποδειχθούν πολύ πιο περίπλοκα από όσο φαίνονται.
Χωρίς να θέλουμε να αποκαλύψουμε περισσότερα, σεναριακά το Atomic Heart είναι αρκετά ενδιαφέρον. Πολλές από τις ιδέες του, ενώ φαίνονται στην αρχή ρηχές, εξελίσσονται σε κάτι πιο μεγάλο, το οποίο αναμφίβολα θα κρατήσει τη προσοχή του παίκτη. Σίγουρα δεν πιστεύουμε ότι αποτελεί κάτι το οποίο θα βρουν όλοι ελκυστικό, ωστόσο περιέχει μια πρωτοτυπία και ένα ενδιαφέρον, που σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη δυστοπική ατμόσφαιρα της εναλλακτικής Σοβιετικής Ένωσης, παράγει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Οπτικά τώρα, πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε με το πόσο “ανισόρροπο” είναι το Atomic Heart. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε πραγματικά πανέμορφο, και άλλες που ήταν σχεδόν αδύνατο να πιστέψουμε ότι μιλάμε για το ίδιο παιχνίδι. Το περίεργο στην προκειμένη περίπτωση όμως, είναι ότι αυτό συνέβαινε κυρίως στα cutscenes. Η Mundfish, κατάφερε πράγματι με το Atomic Heart, να προσφέρει μια απρόσκοπτη εμπειρία χωρίς καθόλου loading screens. Ωστόσο, οι εναλλαγές αυτές μεταξύ των κινηματογραφικών σκηνών και η σημαντική διαφορά στην ποιότητας τους με το gameplay, ήταν πολύ έντονα αντιληπτές, με αποτέλεσμα να χαλάει σε μεγάλο βαθμό το immersion. Ειδικά από τη στιγμή που ο τίτλος περιέχει περίπου μιάμιση ώρα από αυτές.
Πέρα από αυτό το πρόβλημα, οφείλουμε να ομολογήσουμε το γεγονός πως το Atomic Heart δείχνει συνολικά πολύ όμορφο. Δυστυχώς όμως, δεν είναι αρκετά όμορφο, ώστε να κρύψει τις προβληματικές πτυχές του δυστοπικού κόσμου του. Μια από αυτές τις πτυχές, έχει να κάνει με τη μονοτονία του. Παραπάνω από τις μισές ώρες του παιχνιδιού, τις περνάμε κατά βάση σε δύο τοποθεσίες. Είτε βρισκόμαστε στον έξω κόσμο με τα καταπράσινα δέντρα και τον γαλάζιο ουρανό, είτε στα βάθη στρατιωτικών εγκαταστάσεων, τα set pieces του είναι πανομοιότυπα. Ακόμα κι αν στην αρχή δείχνουν κάπως εντυπωσιακά, μετά από λίγη ώρα απλώς βλέπουμε τα ίδια με μια ελαφρώς διαφορετική δομή.
Το άλλο ατόπημα που εντοπίσαμε με τον κόσμο του Atomic Heart, είναι ότι δεν είναι καθόλου ζωντανός. Δεν περιέχει κανένα είδος αλληλεπίδρασης, εκτός από κάτι νεκρούς στρατιώτες στους οποίους μιλάμε. Σας αφήνουμε να εντοπίσετε μόνοι σας την ειρωνεία. Ναι, έχουμε ρομπότ να κυκλοφορούν σχεδόν παντού στους δρόμους και στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ωστόσο πέρα από αυτό και το loot που βρίσκουμε σε σπίτια, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα άλλο να κάνουμε. Απλώς πηγαίνουμε από το ένα μέρος στο άλλο -άλλες φορές με αυτοκίνητο, ενώ άλλες όχι- σε έναν semi open world κόσμο, ο οποίος δυστυχώς δεν έχει πολλά να προσφέρει, εκτός από το πόσο υπέροχος δείχνει.
Η μοναδική εξαίρεση στο παραπάνω παράπονο, είναι κάποια test rooms που το Atomic Heart ονομάζει Polygons, τα οποία αποτελούν κάτι σαν dungeons. Αυτά συνοδεύονται συνήθως από κάποιο γρίφο και προσφέρουν με την λύση τους διάφορα rewards, όπως σχέδια για νέα όπλα, υλικά για upgrades των όπλων που έχουμε ήδη στην κατοχή μας, και μερικά ακόμη. Συνολικά, ακόμα κι αν αρκετοί από τους γρίφους δεν ήταν κάτι το σπουδαίο, πρόκειται για ένα από τα διασκεδαστικά σημεία του παιχνιδιού.
Ας περάσουμε τώρα στο σύστημα μάχης του Atomic Heart. Μια πτυχή στην οποία κατά κύριο λόγο τα πηγαίνει περίφημα, λόγω της ποικιλίας και των δυνατοτήτων που προσφέρει στον παίκτη. Σε αυτό το σημείο, να αναφέρουμε ότι εκτός από τα κλασικά όπλα που θα έχουμε στο οπλοστάσιό μας, όπως μια καραμπίνα, ένα πιστόλι και ούτω καθεξής, θα έχουμε στη διάθεση μας και τον Char-les: ένα γάντι που μας δίνει πρόσβαση σε ειδικές ικανότητες, ενώ παράλληλα μπορεί και επικοινωνεί μαζί μας. Αυτή η επικοινωνία, εκτός από αφηγηματικούς σκοπούς -καθώς πολλές φορές θα μιλάμε μαζί του αναλύοντας νέες πληροφορίες που ανακαλύψαμε σχετικά με την πλοκή- μας βοηθάει όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέους εχθρούς και ικανότητες.
Ο Char-les λοιπόν, έρχεται με 95 Skills, τα οποία χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα τον τύπο τους. Υπάρχουν skills με βάση τον ηλεκτρισμό, τον πάγο, την τηλεκίνηση και πολλά ακόμη, τα οποία σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα όπλα μας, είναι ικανά να εξοντώσουν και τους πιο δύσκολους εχθρούς. Για να επενδύσουμε σε κάποιο από αυτά τα skills, θα πρέπει να έχουμε στην κατοχή μας έναν συγκεκριμένο αριθμό από κάποια εξαρτήματα. Ένα μεγάλο θετικό εδώ, έχει να κάνει με την ευελιξία του συστήματος αυτού. Στην περίπτωση που μετανιώσουμε την αγορά ενός skill, το Atomic Heart μας επιτρέπει να πάρουμε πίσω όλο το ποσό εξαρτημάτων που δώσαμε και να το επενδύσουμε κάπου άλλου. Με αυτό το τρόπο έχουμε την δυνατότητα να πειραματιστούμε με πολλούς συνδυασμούς, μιας και οι επιλογές είναι πραγματικά πολλές, και κάθε φορά μπορούμε να χρησιμοποιούμε μέχρι δύο ταυτόχρονα. Επιπλέον, χάρη στο γάντι, έχουμε την δυνατότητα να βγάλουμε από τη μέση και με stealth τρόπο τους εχθρούς μέσω ενός quicktime event, πλησιάζοντας τους σιωπηλά από πίσω.
Εκτός από τον Char-les, μπορούμε να επεξεργαστούμε σε μεγάλο βαθμό και τα υπόλοιπα όπλα μας. Μαζεύοντας εξαρτήματα και σχέδια όπλων, μπορούμε είτε να αναβαθμίσουμε αυτά που ήδη έχουμε, είτε να δημιουργήσουμε εντελώς νέα. Καθένα από τα όπλα μας, δέχεται έναν μεγάλο αριθμό αναβαθμίσεων, από την ζημιά μέχρι τον γεμιστήρα και την ταχύτητα βολής, καθώς και μια προσθήκη νέων ειδικών επιθέσεων. Τα λεγόμενα Cartidges, όπως τα ονομάζει το Atomic Heart, αποτελούν κάποιες προσθήκες των όπλων, οι οποίες εκτοξεύουν στους εχθρούς φωτιά ή πάγο, κάνοντας τις melee και τις ranged επιθέσεις μας, πολύ πιο δυνατές. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως αν συνδυαστούν τα Cartidges σωστά με τα Skills, μπορούν να προκαλέσουν πολύ μεγάλη ζημιά στους αντιπάλους.
Για να μπορέσουμε να αναβαθμίσουμε τα όπλα μας και να αγοράσουμε νέα skills, θα πρέπει να βρεθούμε σε ένα από τα Safe Rooms του Atomic Heart. Τα Safe Rooms βρίσκονται διάσπαρτα στον κόσμο -με αρκετά καλή συχνότητα- και αποτελούν κάποια δωμάτια όπου μπορούμε να αποθηκεύσουμε την πρόοδο μας, καθώς και να αναβαθμίσουμε, να ξεκλειδώσουμε ή να κάνουμε craft εξοπλισμό μέσω των μηχανών Nora. Όσο δύσκολο ή κακό και αν ακούγεται, δε χρειάζεται να αγχώνεστε για το ότι δε δίνεται δυνατότητα αποθήκευσης όπου και όποτε θέλετε, καθώς το συγκεκριμένο σύστημα λειτουργεί παραπάνω από ικανοποιητικά.
Σε γενικά πλαίσια τώρα, αν και η μάχη του Atomic Heart είναι αρκετά άρτια δομημένη, είναι κάπως άγαρμπη και ατσούμπαλη στην αίσθηση. Τα πράγματα μοιάζουν να πηγαίνουν κάπως γρηγορότερα από όσο θα έπρεπε, ενώ άλλες φορές νιώθαμε τις melee επιθέσεις κάπως βαριές, χωρίς να δίνουν το αίσθημα της ικανοποίησης που αναμέναμε, όταν έβρισκαν στόχο. Το κουμπί αποφυγής από την άλλη, είναι αρκετά βολικό και έχει την αίσθηση που του αρμόζει. Επιπλέον, εκτός από τα Boss Fights, τα οποία είχαν τεράστια κλίμακα και τα περισσότερα ήταν εντυπωσιακά και σχεδόν ανυπέρβλητα, οι εχθροί στο Atomic Heart ήταν περίπου όπως ο κόσμος του. Κάπως μονότονοι και βαρετοί. Ακόμα κι αν είχαν ένα απρόβλεπτο τις περισσότερες φορές AI, η ποικιλία τους και οι κινήσεις τους ήταν αδιάφορες. Το σχεδιαστικό κομμάτι από την άλλη, ήταν αρκετά ενδιαφέρον και κάπως τρομακτικό, γεγονός που το καθιστούσε ιδανικό με την ατμόσφαιρα.
Μία πτυχή του Atomic Heart που βρήκαμε ολοκληρωτικά άβολη, ήταν τα κουμπιά του. Χωρίς καμία αμφιβολία, εντάσσεται με άνεση στη λίστα των παιχνιδιών με το χειρότερο σετ κουμπιών. Τα περισσότερα από αυτά τα νιώθαμε εντελώς out of place και χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Φυσικά, αυτό δεν θα το αναφέραμε καν, αν η Mundfish μας έδινε την δυνατότητα να τα αλλάξουμε. Ακόμα κι αν συνηθίζονται μετά από μερικές ώρες, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το λόγο που είναι τόσο μπερδεμένα και περίπλοκα. Για παράδειγμα, για να χρησιμοποιήσουμε ένα απλό scan πρέπει στο PS5 να πατήσουμε δυο φορές γρήγορα το R1 και να το κρατήσουμε πατημένο, για να αλληλεπιδράσουμε με αντικείμενα και ανθρώπους θα πρέπει πάλι να πατήσουμε το R1 αλλά μια φορά, ενώ για μαζέψουμε ότι loot βρίσκουμε διάσπαρτο, θα πρέπει να πατήσουμε πάλι το R1, αλλά αυτή τη φορά διαρκώς.
Στον τεχνικό τομέα, υπήρχαν επίσης αρκετά προβλήματα. Πιθανόν τα σημαντικότερα που συναντήσαμε εμείς κατά τη διάρκεια του δικού μας playthrough με το Atomic Heart. Το βασικότερο από όλα, ήταν τα bugs. Εκτός από απλά ενοχλητικά bugs, όπως να μην ενεργοποιηθεί ένας μηχανισμός ενός ασανσέρ, να μη γίνεται trigger μια αλληλεπίδραση ή και να μη λειτουργεί σωστά το κουμπί που εναλλάσσαμε τα Skills μας, βρεθήκαμε αντιμέτωποι και με ένα που δε μας άφηνε να συνεχίσουμε την ιστορία. Υπάρχουν στο παιχνίδι αρκετές κλειδωμένες πόρτες, τις οποίες καλούμαστε να ανοίξουμε μέσα από μερικούς καινοτόμους, αλλά ελαφρώς μη λειτουργικούς μηχανισμούς. Σε ένα σημείο λοιπόν, υπήρξε ένα πρόβλημα με τον μηχανισμό και η πόρτα δε γινόταν να ανοίξει. Ύστερα από αρκετές ώρες και πολλές προσπάθειες με τα αρχεία αποθήκευσης, ξεκόλλησε. Αν και με την κυκλοφορία του κατά πάσα πιθανότητα να λυθούν όλα τα παραπάνω τεχνικά προβλήματα, αξίζει να αναφερθεί καθώς ήταν πολύ χρονοβόρο και σχεδόν μας στέρησε τη δυνατότητα να συνεχίσουμε το παιχνίδι.
Φτάνοντας προς το τέλος, δε γίνεται να μην αναφέρουμε και την εξαιρετική δουλειά που έκανε στο Atomic Heart ο Mick Gordon. Η μουσική υπόκρουση του τίτλου είναι άκρως κατάλληλη και περιέχει καταπληκτικές μελωδίες που μας παραπέμπουν ακαριαία σε έναν εναλλακτικό δυστοπικό κόσμο, όπου κυριαρχεί η Σοβιετική Ένωση, ενώ ακόμα και κατά τη διάρκεια των μαχών, η μουσική του Gordon καταφέρνει να προκαλέσει ένταση, να δώσει στον παίκτη να καταλάβει πόσο σημαντικές είναι και ότι η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο.
Το παρόν review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του Atomic Heart για PS5, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Ave.
Τελικές εντυπώσεις
Το Atomic Heart αποτελεί ένα παιχνίδι με πολλές δυνατότητες, οι οποίες δυστυχώς, είτε έμειναν ανεκμετάλλευτες, είτε δεν αξιοποιήθηκαν σωστά. Η Mundfish με τον πρώτο της μεγάλο τίτλο, κατάφερε να αποτυπώσει αρκετά καλά έναν εναλλακτικό δυστοπικό κόσμο κατά τη περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά η προσπάθεια αυτή έφερε μαζί και πολλά ατοπήματα. Ακόμα κι αν το Atomic Heart περιέχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ένα άρτια δομημένο σύστημα μάχης και εξαιρετική μουσική υπόκρουση, είναι σχεδόν αδύνατο να παραβλέψουμε όλους τους υπόλοιπους τομείς στους οποίους υστερεί. Τομείς όπως ο μονότονος κόσμος του και ο ανισόρροπος οπτικός τομέας, η μικρή ποικιλία εχθρών, το κάπως άγαρμπο gameplay του σε συνδυασμό με τα πολύ άβολα κουμπιά του, και τα πολλαπλά τεχνικά του προβλήματα. Το Atomic Heart απέχει αναμφίβολα από το τέλειο, ωστόσο είναι μια συνολικά αξιοπρεπής προσπάθεια του ρωσικού στούντιο, την οποία οι λάτρεις του είδους θα θέλουν τουλάχιστον να δοκιμάσουν.
